زمین سبز و آسمان آبی، دو نعمت بسیار بزرگ برای انسان خاکی ست. انسان در آنی که پا نهاد بر زمین سبز، دریافت که می بایست تلاش خود را به کار گیرد تا به هر طریق ممکن دست یابد به هرآنچه در ذهن دارد و خواسته های خویش را یک به یک برآورده سازد. و اینگونه شد که انسان همه چیز و همه کس را به کار گرفت تا دریافت کند از طبیعت سبز، منویات و ذهنیاتی که به آن ها می پرداخت در پستو های مغزش را. آلودگی با ذات انسان در تضاد است. آلودگی های زیست محیطی که در این قرن گریبان انسان را گرفته است سبب شده تا از هر راهی، معبری بجوید برای رسیدن به فردایی بهتر. در مسأله کشاورزی نیز همین امر مصداق پیدا می کند. کود سبز یکی از مواردی ست که در حال حاضر به عنوان یک راه حل برای جایگزینی بهره گیری از دیگر کود ای شیمیایی و حیوانی ست. کود سبز برای گیاهان بسیار ثمربخش بوده و هست. کود سبز Green manure توان این را به کشاورزان و زارعان داده است تا بهترین شرایط را برای خاک مزارع شان ایجاد کنند و به نتایجی نیز دست یابند که بسیار حائز اهمیت بوده است برای ایشان. پالیز کشت به عنوان یک سایت تخصصی که در زمینه تولید و فروش انواع بستر کشت بیولوژیک فعالیت می کند تلاش دارد تا در این نوشتار در مورد کود سبز برای گیاهان با شما همراهان همیشگی سایت پالیز کشت سخن بگوید و بیان کند که کود سبز برای گیاهان به نحو می تواند مفید باشد و گیاهان از چه رو به کود سبز نیاز دارند. با تیم تخصصی و کارشناسی پالیز کشت همراه و همگام باشید تا در این باره نکاتی را به دست آورید.

می توان اینگونه به مسأله نگاه کرد که کود سبز به گیاهانی گفته می‌ شود که مدتی پیش، ریشه کن شده و اغلب از قبل در زیر خاک قرار داده شده ‌اند. این گیاهان در حال مرگ از نوع گیاهان پوششی هستند که عموما برای اضافه کردن مواد مغذی و مواد آلی به خاک پرورش داده می‌شوند. معمولا اینچنین است که یک گیاه که به عنوان کود سبز Green manure استفاده می ‌شود برای مدت خاصی پرورش داده شده و سپس در حالی که سبز است یا کمی بعد از گل دادن، شخم زده و با خاک ادغام می ‌گردد. محصولات کود سبز معمولا با کشاورزی آلی مرتبط هستند و برای سیستم‌ های کشت سالانه که قرار است پایدار باشند، ضروری به حساب می ‌آیند. کشاورزان در دنیای آهنین امروزی تلاش دارند تا زمین های خویش را از گزند تمامی آلودگی های زیست محیطی مصون بدارند. پس می بایست به هر زبان، کود سبز را تعریف کرد تا تمامی کشاورزان کشور ما نیز بر این امر مصر باشند تا با استفاده از کود سبز Green manure نتایجی مثبت را برای خویش حاصل آورند. به بیانی دیگر می توان بیان کرد کود سبز شامل گیاهی است که آن را قبل از کاشت محصول اصلی کشت کرده و بعد از مقداری رشد سبزینه ای آن را به زمین بر می گردانند بدون اینکه از این گیاه محصولی برداشت کنند. این گیاه می تواند شامل هر گیاهی باشد غیر از آن هایی که بخش های خشوی دارند یا اثر آللوپاتی بر روی گیاه محصول دار بعدی می گذارند. در اصل کود سبز یک تناوب است که محصول ندارد و برای بهبود باروری و حاصلخیزی خاک و در صورت لگوم بودن تأمین کل یا بخشی از ازت مورد استفاده محصول بعدی استفاده می شود به طوری که از نظر رطوبت با محصول اصلی در رقابت نباشد.

یکی از اصلی ترین و مهم ترین مزایای کود سبز برای گیاهان، بهبود خواص فیزیکی خاک می باشد. بالا رفتن هوموس باعث تشکیل خاکدانه ها شده و لوله های موئین خاک بیشتر شده و تهویه و نفوذ پذیری خاک را افزایش می دهند. کود سبز برای گیاهان از دو طریق بر میزان تلفات ناشی از آب شویی تأثیر مستقیم می گذارد. یکی از طریق انتقال آب از خاک به اتمسفر بر اثر تعرق، و راه دیگر این است که از طریق جذب عناصر غذایی از محلول خاک و جلوگیری از انتقال آن به زه‌آبها تأثیر خواهد گذاشت، و در صورتی که محصول دارای سایه انداز (کانوپی) گسترده باشد و سطح خاک را به طور کامل بپوشاند،‌ تعرق مکانیزم اصلی اتلاف رطوبت خاک خواهد بود. اتلاف رطوبت خاک از راه تعرق موجب کاهش نفوذ آب به پائین تر از محدوده ریشه شده و در نتیجه میزان تلفات ناشی از آب شویی را کاهش می دهد. از برخورد مستقیم قطرات باران با خاک جلوگیری کرده و مانع از پراکندگی (دیسپرس) خاک توسط قطرات باران می شوند و هچنین از طریق بهبود خاکدانه ها نیز باعث جلوگیری و مقاومت خاک در برابر دیس پرس می شوند. دیس پرس در واقع به این معنی است: از میان بردن چسبندگی و حالت کلوخه شدن خاک برای کارهایی چون دانه بندی خاک. این کار عموما با افزودن مایعات غیرقطبی مانند نفت به خاک انجام می شود. ماده پراکنده کننده، دیسپرس کننده، دیسپرسانت، پخش کننده یا عامل پراکندگی ماده ای است که به طور معمول مانند سورفکتانت عمل می کند یعنی به کلوئیدها یا امولسیون ها اضافه می شود تا جداسازی ذرات را بهبود بخشد و از نشست یا جمع شدن آن ها جلوگیری کند. در واقع مواد پخش کننده یا دیسپرسانت ها با نفوذ به داخل کلونی ها، باعث از هم پاشیده شدن آن ها می شوند. نقش اصلی پخش کننده ها، جلوگیری از ته نشینی و پخش نمودن ذرات در محیط های آبی است. بهره گیری از کود سبز Green manure، یک روش بسیار قدیمی در کشاورزی به حساب می آید که استفاده از آن مزایای فراوانی را برای زمین های زراعی و کشاورزی به همراه دارد. یک هکتار کود سبز معمولا بین بیست و پنج تا پنجاه تن شاخه، برگ و انساج گیاهی تازه تولید کرده و این بقایا را وارد خاک می کند که خود حدودا برابر با ده تا بیست تن کود حیوانی بود که این مقادیر حدود یک تا دو تن هموس به خاک بیافزاید.

هوموس در واقع یک ماده بیوشیمیایی است که در لایه های بالایی خاک که تیره است تشکیل می شود. خود هوموس به رنگ قهوه ای تیره تا سیاه است به عبارت دیگر به بقایای تجزیه شده گیاهان و جانوران هوموس یا گیاه خاک گویند. هوموس یا گیاه خاک مواد مختلف اسفنجی و تیره رنگی هستند که بخش مهمی از مواد آلی خاک را تشکیل میدهند ، هوموس سبب تیرگی خاک می شود علاوه بر این آب و هوا و مواد غذایی را به خاک و ریشه می رساند و برای رشد گیاهان مناسب و بسیار مفید است. هوموس همان بخش فعال خاک است. هر چه هوموس خاک کمتر باشد، فعالیت ها و تبادل های کمتری در آن صورت می گیرد و بنابراین خاک فقیرتر است و برعکس. درنتیجه میزان هوموس یکی از مهمترین عوامل حاصلخیزی خاک است. هوموس که بخش غالب ماده آلی است، همان بخشی از ماده آلی است که بسیار سخت تجزیه می شود و به عنوان مثال ممکن است تا ده سال زمان نیاز باشد تا این اتفاق حاصل گردد. هوموس بخش غالب ماده آلی است و حدود شصت تا هشتاد درصد آن را تشکیل می دهد. هوموس بیشتر شامل اسید هیومیک، فولیک اسید و هیومین است که مفید ترین بخش های آلی خاک هستند. به این نکته دقت کنید که کود سبز عملا مواد غذایی به خاک اضافه نمی کند، بلکه آن چه را که طی رشد خود از خاک جذب کرده و در خود ذخیره نموده است به خاک بر می گرداند اما در صورتی که از گیاهان تیره بقولات به عنوان کود سبز استفاده شود تمام نیتروژن تثبیت شده را به خاک بر می گرداند. از طرف دیگر کود سبز با جذب و ذخیره مواد غذایی در خود از شسته شدن آنها جلوگیری می نماید. گیاه مورد استفاده به عنوان کود سبز می بایستی اثرات فیتوتوکسینی بر رشد محصول بعدی نداشته باشد، فصل رشد کوتاهی داشته، تراکم بوته بالا را تحمل کند و رشد سبزینه ای زیادی داشته باشد تا علاوه بر این که مقدار زیادی ماده آلی به خاک اضافه می کند، پوشش کامل خاک را تأمین نماید. پوشش کامل خاک برای جلوگیری از فرسایش خاک و بازداری رشد علف های هرز ضرورت دارد. بنابراین اهداف کود سبز را می توان در افزایش ماده آلی خاک، حفظ مواد غذائی خاک (و در صورت استفاده از گیاهان تیره بقولات افزایش ازت خاک)، جلوگیری از فرسایش خاک و مبارزه با علف های هرز خلاصه نمود. توجه به اهداف فوق روشن می سازد که کود سبز قبل از گیاهان وجینی در تناوب قرار می گیرد.

کود سبز شامل گیاهی است که آنرا قبل از کاشت محصول اصلی کشت کرده و بعد از مقداری رشد سبزینه اش به زمین کشاورزی بر می گردانند بدون اینکه از این گیاه محصولی برداشت نمایند و قصد این عمل را داشته باشند. این نمونه گیاه می تواند شامل هر گیاهی باشد غیر از آنهایی که بخش های خشبی مانند دارند. با اثر آللوپاتی بر روی گیاه محصول دار بعدی می گذارند. پدیده آللوپاتی از هزاران سال پیش وجود داشته است و تحقیقات علمی زیادی در ضمینه شناسایی و بررسی پدیده آللوپاتی در ده سال اخیر انجام شده است. این فعالیت ها پیش بینی های معنی داری را در مورد کاربرد آللوپاتی نشان داده اند و برای افزایش حاصلخیزی و کیفت مواد غذایی برای انسان ها، اعتماد ما را به ترکیبات آفت کش و پیشرفت محیط اکولوژیکی کاهش داده است. اخیرا دانشمندان اثبات کرده اند که امکان دارد چنین پیش بینی هایی واقعیت داشته باشد به ویژه در کنترل علف های هرز. به این نکته دقت کنید که تشخیص بین رقابت و آللوپاتی مهم است زیرا در بر هم کنش های حقیقی بین آللوپاتی و رقابت پیچیدگی زیادی وجود دارد. از نظر تئوری، رقابت برای غذا هم ممکن است بر هم کنش های آللوپاتی را القاء کند. که می‌ تواند در اثر افزایش تولید متابولیت های ثانویه مؤثر در آللوپاتی در اثر استرس ناشی از رقابت بوده و یا در اثر افزایش حساسیت گیاه به آللوکمیکال ها به علت کمبود ناشی از رقابت ایجاد گردد. به عبارت دیگر آللوپاتی ممکن است یک برتری رقابتی را برای گیاهی فراهم کند که آللوکمیکال های مهار کننده جذب آب و املاح غذایی را به محیط آزاد می کند و به واسطه آنها سیستم حیاتی گیاه دیگر را مختل می نماید. آللوپاتی باعث جلوگیری شیمیایی یک گونه به وسیله گونه های دیگر می شود.

ماده بازدارنده شیمیایی درمحیط پخش می شود وبر رشد و توسعه گیاهان مجاور اثر می کند. آللوپاتی شیمیایی می تواند در بخش هایی ازگیاه وجود داشته باشد. آنها می توانند در برگ ها، گل ها، ریشه ها، میوه ها و یا ساقه ها وجود داشته باشند. آن ها همچنین در مجاور خاک پیدا می شوند. گونه های هدف به وسیله این سم ها به راه های مختلف تحت تأثیر قرار می گیرند. سموم شیمیایی ممکن است از جوانه زدن و رشد ریشه جلوگیری کنند. آن ها ممکن است از افزایش مواد غذایی جلوگیری کنند، یا آن ها ممکن است به پیشامد های طبیعی که در نتیجه ارتباط های زیستی حمله کرده و منابع قابل استفاده و مواد غذایی را نابود کنند. بعضی از آللوتوکسین های گیاهی بر حیوانات هم اثر می کنند، اما اطلاعات کمی از این ارتباط های محیطی در دسترس است. آللوپاتی در اثر واکنش های شیمیایی رخ می دهد. این نکته را نباید فراموش کنیم که منظور از کود سبز شخم زدن گیاه در خاک پس از رشد کافی و بدون برداشت محصول است. اثر کود سبز بر خصوصیات فیزیکی خاک همانند کود حیوانی ست. کود سبز با جذب و ذخیره مواد غذایی در خود از شسته شدن آنها جلوگیری می نماید. گیاه مورد استفاده به عنوان کود سبز می بایستی اثرات فیتوتوکسینی بر رشد محصول بعدی نداشته باشد، فصل رشد کوتاهی داشته، تراکم بوته بالا را تحمل کند و رشد سبزینه ای زیادی داشته باشد تا علاوه بر این که مقدار زیادی ماده آلی به خاک اضافه می کند، پوشش کامل خاک را تأمین نماید. اهداف کلی استفاده از کود سبز Green manure را می توان در این موارد خلاصه کرد: حفظ مواد غذائی خاک و در صورت استفاده از گیاهان تیره بقولات افزایش ازت خاک | افزایش ماده آلی خاک | جلوگیری از فرسایش خاک و مبارزه با علف های هرز.

مزایای کود سبز برای کشاورزی و زراعت بسیار زیاد است. کود سبز به عنوان ماده غذایی مورد استفاده میکروارگانیسم ‌های خاک قرار می گیرد و گاز کربنیک، گاز آمونیاک، ترکیبات نیتراته و بسیاری از ترکیبات ساده و پیچیده دیگر را تولید کرده و مورد استفاده نباتات زراعی قرار می دهد. کود سبز علاوه بر کربن آلی، مقداری ازت آلی به خاک اضافه می‌کند و این مقدار ازت بر حسب شرایط، ممکن است ناچیز یا قابل توجه باشد. کود سبز همچنین می تواند زیستگاه‌هایی را برای قورباغه ‌ها، سوسک‌ ها و سایر شکارچیان طبیعی که از آفاتی مانند حلزون تغذیه می‌ کنند را فراهم کند و به این ترتیب برخی آفات به طور طبیعی از بین ببرند. انواع کود سبز در مقایسه با کود دامی ارزان تر و مصرف آن آسان تر است. یک بسته بذر کود سبز بسیار ارزان تر و سبک تر از مقدار معادل کود دامی است. از دیگر مزایای استفاده از کود سبز می توان به این موراد اشاره کرد:
_ کاهش جمعیت بیماری ها و آفات گیاهی: تناوب گیاهان زراعی خطر شیوع حشرات، بیماریهای گیاهی، نماتدها و علف های هرز را کاهش می دهد. تحقیقات به عمل آمده نشان داده شده است که این کاهش از طریق شکسته شدن چرخه تولید مثلی این ارگانیسم ها صورت می گیرد. افزایش جمعیت میکروبی خاک و تولید دی اکسید کربن توسط این میکروارگانیسم ها و در نتیجه افزایش فتوسنتز گیاهان گیاهان مختلفی را می توان به عنوان کود سبز انتخاب کرد ولی استفاده از لگوم ها بهتر است زیرا توانایی تثبیت ازت جو را دارند در صورتی که گیاهان غیر گلوم تنها مواد آلی خاک را زیاد کرده و از این را برای بهبود خاک استفاده می کنند.
_ حفاظت خاک: در ماه هایی از سال که خطر فرسایش خاک وجود دارد، برای آن که خاک بی حفاظ نباشد، ازیک گیاه پوششی استفاده می شود. این گیاهان در مناطقی که باران های زمستانه زیاد است از نشست خاک های سنگین و همچنین از فرسایش خاک های سبک جلوگیری می کند. این گیاهان در مناطق بادخیز با پوشاندن خاک، سرعت باد را در سطح کم کرده و خاک را در مقابل کنده شدن حفظ و در جای خود نگه می دارد. بهترین نمونه از گیاهان پوششی، چاودار زمستانه و یولاف بهاره می باشد.

_ بهبود خواص فیزیکی خاک: یکی از مهم ترین فوائد کود سبز بهبود خواص فیزیکی خاک است. بالا رفتن هوموس باعث تشکیل خاکدانه ها می گردد و انواع لوله موئین خاک بیشتر شده و تهویه و نفوذپذیری خاک را افزایش می دهند. به عنوان یک مالچ زنده برای محافظت از خاک در برابر تراکم به دلیل بارندگی شدید کمک می کند و همچنین از آبشویی خاک، جلوگیری می نماید. گیاهی که به عنوان کود سبز استفاده می شود، همچنین در تابستان، خاک را از خشک شدن توسط نور خورشید و باد محافظت می کند.
_ تأمین مواد بیوشیمیایی خاک: کود سبز به عنوان ماده غذایی مورد استفاده میکروارگانیسم های خاک قرار می گیرد و گاز کربنیک، گاز آمونیاک، ترکیبات نیتراته و بسیاری از ترکیبات ساده و پیچیده دیگر را تولید کرده و مورد استفاده نباتات زراعی قرار می دهد. _ افزایش نیتروژن: کود سبز علاوه بر کربن آلی، مقداری ازت آلی به خاک اضافه می کند. این مقدار ازت بر حسب شرایط، ممکن است ناچیز یا قابل توجه باشد. برای مثال چنانچه یک نمونه گیاه از گیاهان خانواده بقولات به خاک برگردانده شود، با توجه به این که بیشتر این گیاهان در شرایط مساعد، آمادگی و قدرت جذب و تثبیت ازت آزاد هوا را دارند. احتمال افزایش ذخیره ازت خاک زیاد است، حال آن که با برگرداندن گیاهی غیر لگومینه به خاک فقط در شکل ازت اولیه اک تغییر حاصل شده (ازت معدنی به آلی تبدیل می شود) و در مقدار آن افزایشی به وجود نخواهد آمد.
_ بهبود ساختمان خاک: استفاده از کود سبز با بهبود ساختمان خاک و ایجاد تهویه مناسب (به دلیل ریشه ی عمیق کود سبز) می‌تواند تاثیر مثبتی بر زهکش خاک داشته باشد و با تاثیر مطلوب بر ساختمان خاک در افزایش ظرفیت اکسیژن پذیری آن تاثیرگذار است.
_ تأمین ماده آلی: یکی از اثرات استفاده از انواع کود سبز تأمین ماده آلی خاک است، به خصوص زمانی که کود حیوانی کافی در دسترس نبوده و یا بقایای گیاهی به جا مانده در زمین به حدی نباشد که بتواند مقدار هوموس خاک را در حد مطلوبی نگاه دارد. پس از برگرداندن کود سبز در خاک، هم قسمت های هوایی و هم ریشه های آن پوسیده شده و ماده آلی خاک را افزایش می دهد. کود سبز در زمین های سبک ایجاد چسبندگی می کند و در زمین های سنگین، خاک را پوک و سبک می کند.

شبدر شیرین از جمله گیاهان علفی است که به ‌صورت یک تا چندساله کشت می ‌شود. این گیاه علاوه برای استفاده متعدد دامی، برای مصارف دارویی نیز کاربرد دارد. شبدر شیرین از طریق بذر تکثیر می ‌شود. شبدر شیرین به یونجه زرد نیز معروف است، بومی مناطقی از اوراسیا ست. برگ ‌های این گیاه به ‌صورت مرکب از تعدادی برگچه تشکیل می گردد. شبدر شیرین دارای گل‌های آذین مانند به ‌صورت خوشه ‌ای و سنبلیه مرکب است. گل‌ های این گیاه به رنگ زرد و گاهی سفید کوچک می ‌باشد. این گیاه رایحه شیرینی دارد. این گیاه عضو خانواده بقولات است. در طول اولین سال رشد خود، بیشتر انرژی آن در حال توسعه سیستم ریشه خود است. در سال دوم، میوه بین ماه اردیبهشت و شهریور، دانه‌های آن را می‌ سازد و می‌ میرد. دانه‌ های آن ممکن است برای بیش از سی سال زنده بمانند! ارتفاع این گیاه تا صد و سی سانتی‌ متر می‌رسد. از این گیاه بیشتر به ‌عنوان علوفه دام استفاده می ‌شود اما ناگفته نماند که استفاده دارویی نیز دارد، طوری که در درمان بسیاری از بیماری ‌ها مفید است. شبدر شیرین از طریق بذر تکثیر می شود. برای این منظور پس از آماده نمودن سطح کشت و صاف نمودن آن بذرها را به صورت دستی و یا به صورت مکانیکی بکارید و آبیاری کنید. سطح خاک باید تا زمان جوانه زنی مرطوب نگه داشته شود. پس از حدود یک تا دو هفته پس از کاشت بذرها جوانه می زنند و رشد خود را آغاز می کند. این گیاه رشد سریعی دارد. این گیاه به دلیل داشتن شهد شیرین جاذب زنبورعسل است. ریشه عمیقی دارد طوری که ریشه آن تا عمق یک تا دو متر در خاک نفوذ می‌ کند. دارای ساقه ‌های بلندی است. گونه ‌های مختلفی دارد. توجه داشته باشید که این گیاه دارای ماده تلخی به نام کومارین می ‌باشد که سبب کاهش وزن دام‌ های شیرده می‌شود. به دلیل داشتن کومارین حیوانات تا چند روزی از خوردن آن امتناع می ‌کنند ولی بعد از گذشت چند روز به آن عادت می‌ کنند. شبدر از جمله گیاهان علفی است که به‌ صورت یک تا چندساله کشت می ‌شود. بذر شبدر شیرین به راحتی در دسترس است و هزینه کمی دارد. با وجود بذر کوچک، این گیاه قادر است مقدار ماده خشک خوبی تولید کند و تقریبا مقدار خوبی ازت را نیز تثبیت می کند تنها زمان برگرداندن آن به خاک حساسیت زیادی دارد. زیرا از رطوبت خاک نسبت به دیگر کودهای سبز بیشتر استفاده می کنند. به طور کلی شبدرها و یونجه ها با توجه به مقدار ازتی که تولید می کنند و توانایی تحمل سرما را نیز دارند و همچنین بذر شان ارزان و در دسترس است و عموما بهتر از سایر لگوم ها هستند. در بین گیاهان کود سبز، یونجه، چاودار و خلر اثر آللوپاتی خوبی بر علف های هرز دارند در یک تحقیق انجام شده تعداد علف های هرز بعد از این گیاهان به میزان قابل توجهی کاهش یافت.

یونجه گیاهی ست علفی و چند ساله که ارتفاع آن تا یک متر می رسد برگ های آن دارای سه برگچه می باشد برگچه های نوک تیز، سبز رنگ و بیضی شکل است. گل های یونجه بشکل سبز و برنگ بنفش تیره یا آبی روشن است میوه یونجه مانند صدف بوده و دانه داخل میوه مانند لوبیا ولی کوچکتر از آن می باشد. یونجه ریشه ای بسیار عمیق درد و ریشه آن تا سه متر بداخل زمین نفوذ می کند و بنابراین منبع ویتامین ها و مواد معدنی است که از خاک می گیرد. یونجه تنها گیاه علوفه ای است که پیشینه کاشت آن به پیش از ثبت تاریخ باز می گردد. این موضوع تعیین دقیق مبدأ یونجه را دشوار می سازد. بر پایه تحقیقات انجام شده، مبدأ اصلی یونجه جنوب غربی آسیا و به ویژه منطقه ایران نام برده شده است. هر چند گونه های وحشی یونجه در مناطق گسترده ای، از چین تا اروپا و از آنجا تا شمال آفریقا پراکنش یافته اند، ولی مناطق اصلی و اولیه پراکنش گونه های وحشی یونجه مربوط به فلات آناتولی، جنوب قفقاز، بلوچستان و کشمیر است که مناطق یادشده در کشورهای ایران، سوریه، ترکیه، عراق، افغانستان، پاکستان و هند واقع شده اند. شواهد به دست آمده از تحقیقات باستان شناسی نشان میدهد که یونجه برای نخستین بار در دوهزار سال پیش از میلاد در ایران، ترکمنستان و قفقاز و پس از آن هفتصد سال پیش از میلاد در بابل قدیم کشت می شده است. در تناوب زراعی، یونجه برای گیاهی که پس از آن کاشته می ‌شود بسیار سودمند است. البته برای اینکه یونجه بتواند چنین منافعی داشته باشد باید هنگامی که هنوز عملکرد خوبی دارد آن را زیر خاک نمود زیرا به علت اینکه یونجه به سادگی مورد حمله علف ‌های هرز یک ساله و چند ساله قرار می‌گیرد. اگر در زیر و رو کردن آن تأخیر شود و مورد حمله علف ‌های هرز واقع شود برای گیاه بعدی سودی نخواهد داشت. یونجه را نباید در همان زمینی که قبلا کشت شده است برای چندین سال دوباره کشت نمود. این موضوع بخصوص در مواردی که به صورت دیم در مناطق نیمه‌ خشک کشت می ‌شوند مهم است. در مناطقی که دارای زمستان‌ های معتدل هستند، یونجه را بهتر است در پائیز به اندازه کافی زود کاشت تا قبل از اینکه سرما رشد آن را آهسته کند گیاه بتواند مستقر شود. در مناطقی که دارای زمستان‌ های سرد هستند، گیاه باید در بهار کشت شود و کشت آن هرچه زودتر صورت گیرد تا قبل از شروع گرمای تابستان، گیاه بتواند خود را مستقر نماید. کاشت با بذرکار، بر کاشت به صورت دست‌پاش ترجیح دارد و فاصله بین ردیف ‌های کاشت را می‌توان پانزده تا چهل سانتی متر و عمق کاشت را یک تا سه سانتی متر در نظر گرفت. اگر پس از کاشت، سله تشکیل شد، باید بعد از سه روز مجددا آبیاری نمود تا بذرها به راحتی از خاک خارج شوند.

دارای ماده خشک خوبی است ولی تثبیت نیتروژن آن محدود است و هزینه قابل توجهی دارد. گیاهی است یکساله با ریشه ای راست و مستقیم. خلر یا سنگینک L. Lathyrus sativus گیاهی یک ساله، خزنده و متعلق به خانواده بقولات (لگومینوز) است. خلر سیستم راست ریشه‌ای قوی و توسعه یافته‌ای دارد. گل در این گیاه می‌تواند به رنگ ‌های آبی، قرمز، صورتی، سفید یا ترکیبات مختلفی از این رنگ‌ ها دیده شود. گل‌ های سفید عموما در مدیترانه و گل ‌های آبی در جنوب شرق آسیا یافت م ی‌شوند. در هندوستان، نپال، پاکستان، اغلب گل‌ها آبی رنگ و تا حدودی گل ‌های قرمز یافت می‌شود. در بنگلادش علاوه بر این موارد می ‌توان گیاهانی با گل‌ های صورتی نیز مشاهده کرد. در فرانسه خلر با گل‌های سفید و آبی نیز دیده می ‌شود. جنس Lathyrus گسترش زیادی داشته و دارای صد و شصت گونه و چهل و پنج زیر گونه است که در سیزده بخش جای گرفته‌اند. گونه ‌های بخش Lathyrus به صورت یکساله و چند ساله هستند. از نظر قدمت و تکامل فرم ‌های خلر، تصور بر این است که فرم ‌های دارای گل آبی و بذرهای خالدار و کوچک، قدیمی ‌تر و ابتدایی‌ تر باشند. توسعه فرم ‌هایی با برگ‌ های بزرگتر، ممکن است در نتیجه گزینش برای تیپ‌های علوفه‌ ای صورت گرفته باشد. خلر گیاهی زمستانه می باشد، به خشکی بسیار مقاوم بوده و در خاک های نامطلوب برای دیگر گیاهان بخوبی رشد می کند. این گیاه به ماندابی مقاوم است. تهیه زمین برای کشت آن و همچنین نوع کاشت (آبی و دیم) تا حدودی متفاوت است. در کشت پائیزه در آن به فاصله پس از گاورو شدن زمین آن را یک شخم نیمه عمیق می زنند و سپس در زمان مناسب بذر می پاشند. عمل اختلاط بذر با خاک به وسیله دیسک انجام می شود. دانه خلر یا سنگینک به عنوان یکی از اجزاء مهم خانواده بقولات (لگومینوز) در بخش وسیعی از هند و اتیوپی به منظور استفاده در تغذیه انسان مصرف می ‌شوند. استفاده از این گیاه خصوصا پس از اصلاح ژنتیک بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. در میان کشورهای جهان، هندوستان بیشترین سطح زیر کشت این گیاه را به خود اختصاص داده است. دانه خلر عموما ارزان تر از دیگر حبوبات است، اما گزارش شده است که مصرف طولانی مدت این دانه موجب بروز نوعی بیماری عصبی بنام لاتیریسم در انسان می‌شود و این بیماری در میان جمعیت ‌های فقیر دنیا شیوع بیشتری دارد. خلر به آبیاری عکس العمل خوبی نشان می دهد و حدود سه تا چهار نوبت آب در طول زندگی گیاه لازم است. خلر را با سایر نباتات علوفه ای بصورت درهم می کارند. با توجه به اینکه گیاه دارای ساقه های ضعیف و طویل است به علت ورس عمل برداشت آن دچار اشکال می شود ولی در کشت درهم همراه با گیاهانی چون جو و حتی شنبلیله این گیاهان حالت قیم برای آن داشته و از خوابیدن آن جلوگیری می کند و به این ترتیب برداشت آن هم ساده تر می شود. در واقع خلر در مقایسه با شبدر، یونجه، اسپرس و سایر گیاهان علوفه ‌ای ارزش غذایی یکسانی داشته و پروتئین آن ‌ها با توجه به مرحله‌ای از رشد که برداشت می‌شوند بین دوازده تا بیست درصد متغیر است. به جهت اهمیتی که این گیاهان در میان گیاهان علوفه ‌ای از نظر تغذیه دام، کاشت در اراضی کم بازده، مقاومت به سرما، کم آبی و همچنین نقشی که در حاصلخیزی خاک دارند، به صورت چند منظوره مورد استفاده قرار می‌گیرند. از این گیاه فقط یک نوع در ایران برای تهیه دانه و علوفه کشت می‌شود ولی در آمریکا انواع خلر را مخلوط با یولاف برای تهیه علوفه کشت می ‌نمایند.

برخلاف دیگر لگوم ها نیتروژن را در تمام فصل رویش می تواند تثبیت کند در شرایط خوب باقلا می تواند مقدار ماده خشک زیادی تولید کند و همچنین نیتروژن را با سرعت بالایی تثبیت کند ولی در رطوبت کمتر از هشت اینچ نمی تواند نیتروژن را به خوبی تثبیت کند مشکل عمده دیگر این گیاه این است که بذر آن بزرگ و پر هزینه است و به آسانی نیز در دسترس نمی باشد. گیاهی است علفی یک ساله، دارای ساقه شیار دار و به ارتفاع سی تا هشتاد سانتی متر برگ های آن مرکب از دو تا شش برگچه درشت و عاری از پیچک است. گل های درشت و سفید یا گلی رنگ آن لکه های سیاه رنگ داشته به تعداد دو تا پنج تائی در کنار هم ظاهر می شوند. میوه اش نیام پوشیده از کرک، متورم، ضخیم به طول ده تا بیست سانتی متر و دارای برجستگی های محسوس در محل دانه ها ست. باقلا گیاهی کوتاه عمر، مقاوم به خشکی و پرشاخ و برگ است و محصول آن طی دو تا سه ماه می رسد. باقلا به دما های بالا به خصوص در زمان گلدهی حساس است که سبب ریزش گل و عدم تشکیل دانه در غلاف می شود. دماهای بالا می توانند موجب افزایش شدت بیماری گردند. این گیاه زراعی در آب و هوای خنک ماه های زمستان و بهار مناطق گرمسیری رشد خوبی دارد و به بارندگی معتدل پاسخ می دهد. گیاه زراعی باقلا بایستی قبل از تخلیه رطوبت خاک رشد خوبی داشته باشد اما آب و هوای خشک تر در طی مراحل نهایی نمو دانه و رسیدن مطلوب می باشد. تولید موفق باقلا مستلزم تنظیم دقیق کشت با شرایط اقلیمی می باشد. گیاه زراعی باقلا خاک های داری حاصلخیزی متوسط تا خوب، زهکشی بسیار خوب، و بافت متوسط را ترجیح می دهد. مقاومت این گیاه به شوری متوسط است که صفت مطلوب در بیشتر مناطقی که بارندگی محدود دارند. باقلا را نبایستی بعد از هر نوع لوبیا های دیگر در تناوب قرار گیرد, اما سازگاری بسیار خوب در قبل یا بعد از کشت غلات دارد. این چنین تناوب به کنترل نماتد ها و بیماری ها کمک می کند و موجب کاهش علف های هرز می شود و برای کشت غله بعدی ازت فراهم می کند. منشأ و موطن باقلا منطقه مدیترانه، جنوب غربی آسیا و احتمالا اطراف دریای خزر می باشد. این گیاه سابقه کشت طولانی دارد. یونانیان و رومیان قدیم و همچنین مصریان آنرا کشت می کردند در ۲۸۰۰ سال قبلی از میلاد مسیح به چین شناسانده شده است باقلا به حالت وحشی دیده نشده و بنظر می رسد که از Vicia narbonensis L. منشأ گرفته باشد. باقلا محصول فصل خنک است و سرمای تا ۵- درجه سانتی گراد را تحمل می کند گیاهان جوان حتی در سرمای کمتر از ۵- درجه سانتی گراد نیز مقاومت می کنند گرمای زیاد باعث کاهش گل و میوه می شود. دمای مناسب در طول فصل رشد آن بین پانزده تا هجده درجه سانتی گراد است رشد و نمو و تشکیل میوه در گیاه منوط به دمای پائین همراه با رطوبت نسبی زیاد هوا است. باقلا سبز گیاهی نسبتا روز بلند است.

عدس یک عضو از خانواده حبوبات دولپه ‌ای است که سرشار از پروتئین و فیبر است و مانند یک نسخه کوچک از لوبیا در غلاف رشد می‌کند و در انواع قرمز، قهوه ‌ای، سیاه و سبز موجود است. در مقایسه با لوبیا خشک، عدس‌ها سریع تر و آسان تر پخته می‌شوند و قیمت پایین آنها باعث می‌شود که این حبوبات سرشار از پروتئین به راحتی برای تمام مردم دنیا قابل دسترسی باشند. عدس یک ماده مغذی، سرشار از مواد معدنی، پروتئین و فیبر است. بذر کوچکی دارد ولی معمولا بذر آنها در دسترس نیست و یا به مقدار زیاد موجود نمی باشد. رشد گیاه و نیتروژن تثبیت شده توسط عدس ها عموما کمتر از دیگر لگوم است اما برای خاک های خشک مناسب است یکی دیگر از مزایای این گیاهان این است که بقایای آن به سرعت خرد شده و به خاک بر می گردد. در شبه قاره هند که بزرگترین تولید کننده عدس در دنیا می باشد، گیاه را در طی فصل زمستان در خاک هایی که رطوبت حاصل از باران های موسمی را در خود ذخیره کرده اند، می کارند. در ارتفاعات پائین کشورهای مدیترانه ای گیاه را طی زمستان های مرطوب می کارند. در ارتفاعات بالا در ترکیه و ایران گیاه را به صورت بهاره در خاکهایی که در طی زمستان رطوبت ذخیره کرده اند می کارند. لازم به ذکر است در بعضی مناطق عدس در تناوب یک ساله با غلات مخصوصا پس از برنج به عنوان کود سبز کاشته می شود و یا به صورت کشت درهم اغلب با جو، خردل، نیشکر پائیزه یا کرچک کاشته می شود. عدس سازگاری زیادی به انواع خاک ها نشان می دهد و می توان در خاک های رسی سنگین تا شن لومی آن را کاشت عدس در خاک های با حاصلخیزی متوسط تا کم نیز واکنش خوبی نشان می دهد. عدس را در خاکهای با PH حدود ۵.۵ تا ۹ می توان کاشت. البته بسیاری از ژنوتیپ های عدس به شوری خاک حساس هستند هر چند مقاومت به شوری در عدس بیشتر از لوبیا سبز، سویا و لوبیا چشم بلبلی و کمتر از بسیاری از غلات مانند نخود، خلر، و باقلا می باشد. کشت سنتی عدس بسیار جالب توجه است. در این نوع کشت که معمولا در قطعات کوچک اجرا می شود. با استفاده از شیوهای سنتی و قدیمی مبادرت به کشت می نمایند. در این نوع کشت پس از اجرای یک شخم عمیق در پاییز مجددا در بهار یک شخم تکمیلی انجام می دهند و زمین تسطیح می شود. پس از هموار نمودن زمین بذر و کود مورد نیاز به وسیله دست بر وی زمین پاشیده شده و به وسیله خیش به زیر خاک انتقال داده می شود. در اراضی دیم پس از اجرای یک شخم عمیق در پاییز برای حفظ رطوبت ذخیره شده و جلوگیری از تبخیر در بهار هیچ گونه عملیات شخم و برگردان خاک اجرا نمی شود و به محض مناسب شدن شرایط کاشت در اسفند ماه و یا اوایل بهار بذر و کود مورد نیاز را پاشیده و به وسیله دیسک ویا پنجه غازی پوشانده می گردد. به استثنای علف های هرز انگل، عدس دارای علف هرز بخصوصی نیست. با توجه به اینکه این گیاه با غلات در تناوب است علف های هرز همان فصل کاشت را می توان در مزارع عدس مشاهده کرد. از علف های هرز می توان شیر پنیر، یولاف و گل جالیز را نام برد. علف های چند ساله آلودگی کمتری در مزارع عدس ایجاد می کنند. که می توان از این گروه قیاق، پیچک و پنجه مرغی را نام برد.

بیان کردیم که به گیاهی که عموما از تیره بقولات هستند و به منظور بهبود رشد گیاهان زراعی بعدی، از طریق اصلاح و حاصلخیز نمودن خاک یا بستر کشت، که برای مدت زمانی محدود کاشته شده و بعد از رشد لازم و در حالی که هنوز سبز هستند، به زمین برگردانده می ‌شوند، کود سبز گویند. نتیجه این عمل افزایش ماده ارگانیک خاک است که کیفیت خاک کشاورزی را بهبود بخشیده و در عین حال عناصر غذایی مورد نیاز برای رشد گیاه بعدی را حفظ کرده و به خاک باز می‌گرداند تا حاصلخیزی خاک را افزایش دهد. کاشت مداوم محصولات زراعی باعث کاهش تدریجی عناصر غذایی خاک خواهد شد. برای برداشت محصول مناسب و اقتصادی، باید عناصر غذایی ضروری و نیز وضعیت فیزیکی خاک در حد مناسب و مطلوب حفظ شود. حاصل‌خیزی خاک زمانی حفظ خواهد شد که ماده آلی پوسیده‌ای مانند کود حیوانی، کمپوست، کنجاله، تفاله و یا کود سبز به خاک اضافه شوند. اثرات مفید انواع کود آلی و کود سبز در درجه اول اثرات بسیار خوب آن بر روند اصلاحی خاک بوده و تأمین نیازهای غذایی گیاه توسط کودهای سبز و مواد آلی در درجه دوم اهمیت قرار می‌ گیرد. اگر چه تقریبا هر گیاه زراعی می‌تواند به عنوان کود سبز مورد استفاده قرار گیرد، اما لگوم‌ها به دلیل توانایی شان در تثبیت نیتروژن جو، برای این منظور ترجیح داده می‌ شوند. استفاده از لگوم‌ها (نخودها، شبدرها، عدس‌ها و ...) به عنوان کود سبز لگومه Legum green manure نامیده می ‌شود. کاشت گیاه زراعی که دوباره به خاک باز گردانده می‌شود، یک روش کشاورزی سنتی است که دوباره اهمیت خود را به دست آورده است. دادن کود سبز به خاک سازنده موجب افزایش بقایای آلی خاک، حفاظت و باز چرخش عناصر غذایی مورد نیاز گیاه، حفاظت خاک در برابر فرسایش و اصلاح باروری خاک می ‌شود.

کود سبز، جایگزین عملی و موفق برای آیش تابستانه سنتی است و می‌تواند مقدار مصرف کود نیتروژنه مورد نیاز را کاهش دهد. این عمل به عنوان یک ابزار مدیریتی دارای ارزش قابل ملاحظه ‌ای ست. استفاده از کود شیمیایی به همراه کود سبز قسمتی از عناصر غذایی مورد نیاز محصولات زراعی را جبران کرده و باعث خواهد شد که خاک در وضعیت زراعی مناسب باقی بماند. با توجه به نتایج تحقیقات، نشان داده شده که در محصول گندم که در آن در یک فصل زراعی ۲.۵ تن محصول بذر و پنج تن محصول کاه در هر هکتار برداشت شده باشد، مقادیر عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کلسیم برداشت شده در محصول بذر و کاه به ترتیب هفتاد، شصت، سی، و سی کیلوگرم در هکتار بوده است. یعنی در یک فصل زراعی عناصر فوق‌الذکر توسط گیاه از زمین جذب (برداشت) شده است. با افزایش مقدار محصول بذر و کاه در ارقام پرمحصول مقادیر عناصر غذایی جذب شده از زمین افزایش پیدا خواهد کرد. استعمال پسماندهای آلی به دلیل محدود بودن، هزینه حمل و نقل بالا، احتمال وجود مواد خارجی در آن نظیر خرده شیشه، فلز و سنگ و نیز غیر بهداشتی بودن آن، ممکن است مشکلاتی را به دنبال داشته باشد. به عنوان مثال کمپوست و لجن فاضلاب بسته به نوع منبع آن ها، اغلب دارای مقادیر قابل ملاحظه‌ای از عناصر سنگین مانند سرب، نیکل و کادمیوم می ‌باشد. وقتی این مواد به زمین اضافه می ‌شوند، گیاه این عناصر را همراه عناصر غذایی مورد نیاز خود از زمین جذب می‌کند. این عناصر سمی جذب شده وارد زنجیره غذایی انسان و حیوان گشته و خطراتی را برای آنها به وجود می‌آورند. تحقیقات نشان داده است که استفاده دراز مدت از لجن فاضلاب و کمپوست حاوی غلظت‌های زیاد فلزات سنگین، موجب تجمع عناصر سمی مذکور در خاک می‌شود.

کنجاله ‌ها و تفاله‌ ها نیز از جمله ترکیبات افزایش ‌دهنده مواد آلی خاک محسوب می ‌شوند ولیکن به علت محدود بودن مقدار شان، قیمت بالا و مهم تر از همه به علت با ارزش بودن در تغذیه دام ‌ها، به عنوان مکمل پروتئینی، دارای کاربرد کم به عنوان ماده آلی در تقویت خاک هستند. البته باید متذکر شد که کنجاله برخی از گیاهان مانند کرچک و شلغم روغنی برخلاف بیشتر گیاهان دیگر، حاوی مواد سمی ست و برای تغذیه دام‌ ها مضر می ‌باشد. آیش نیز گرچه می‌ تواند در رابطه با تقویت خاک، تأمین نیتروژن، افزایش آب قابل دسترس و کنترل علف ‌های هرز مهم باشد، ولی با کاربرد روش ‌های جدید تناوب و نیاز روز افزون به مواد غذایی با افزایش جمعیت، آیش در زراعت نوین و در دیمکاری، یا به حداقل ممکن رسیده و یا اینکه حذف خواهد شد. بدیهی است با توجه به کمبود مواد آلی در خاک ‌های مناطق خشک و نیمه خشک ایران، کاربرد مواد آلی در این مناطق باعث بهبود خواص فیزیکی، شیمیایی و حاصلخیزی خاک می‌ گردد. ایجاد تناوب زراعی مناسب در اراضی کشاورزی، ایجاد پوشش سبز و پیشگیری از فرسایش خاک، راه‌هایی هستند که برای تأمین و افزایش مواد آلی خاک بسیار مؤثر و ضروری هستند. با توجه به توصیه ‌های مراجع جهانی کشاورزی برای مصرف کمتر انواع کود شیمیایی به منظور پیشگیری از آلودگی محیط ‌زیست و نیز دلایل اقتصادی آن و ترغیب کشاورزان به مصرف بیشتر انواع کود آلی، استفاده از کود سبز به عنوان یک روش مناسب و اقتصادی در تقویت و حاصلخیزی خاک باید مورد بررسی و تحقیق جدی قرار گیرد. البته شاید در حوالی روستا ها و مناطقی که دامداری‌های صنعتی وجود دارند و انواع حیوانی به راحتی در دسترس هستند و هزینه حمل و نقل آنها نیز مقرون به صرفه می ‌باشد و یا در مناطقی که استفاده از کمپوست‌ ها و انواع زباله ‌ای امکانپذیر است، استفاده از کود سبز ضروری به نظر نرسد. علاوه بر آن در مناطق دیم و در شرایط کمبود آب و عدم امکان آبیاری نیز استفاده از کود سبز محدود خواهد بود.

تیم تصصی پالیز کشت با سال ها تجربه در زمینه های مختلف بخش کشاورزی و باغبانی و گیاهپزشکی تلاش داشته است تا بهترین خدمات را به هموطنان گرامی ارائه دهد. همین امر سبب شد تا این تیم تخصصی، کارشناسانی را که همگی فارغ التحصیلان و نخبگان رشته های مختلف کشاورزی بوده اند به خدمت گیرد تا تحقیقات و پژوهش های خود را زیر لوای مدیریت پالیز کشت به سرانجام رسانند. این بستر برای کارشناسان و تلاشگران پالیز کشت فراهم آورده شد و ایشان نیز به بهترین نحو بهره گیری نمودند و محصولاتی را تولید کردند که نظیر ندارد در سطح کشور. انواع بستر بیولوژیک باغی درختان پالیز، بستر کشت نشا پالیز، بستر گل و گیاه آپارتمانی، بستر کشت نهال پالیز، بستر بیولوژیک گل های زینتی پالیز، و بستر بیولوژیک کاشت صیفی جات و سبزیجات پالیز تنها بخشی از تولیدات ان تیم تخصصی ست. شما عزیزان می توانید انواع بذور گیاهان، انواع سوم دفع آفات کشاورزی، انواه ادوات کشاورزی، و ... را با ورود به سایت پالیز کشت خریداری نمائید. هم اینک تلاش داریم تا شما را اندکی بیشتر با انواع بستر بیولوژیک پالیز آشنا کرده و نکات کاربردی در مورد این بستر های بیولوژیک را برای شما گرامیان بازگو نمائیم.

منیزیم | آهن به شکل فوروس سولفات | نیتروژن (آمونیوم، نیتریت، نیترات) به همراه باکتری های نیترو باکتر و نیتروزوموناس | کلسیم بیولوژیک | فیتو پروتئین ها | پتاسیم | روی | منگنز | آنزیم ردکتاز | فسفر | مس | فوالت | گوگرد فعال همراه با باکتری تجزیه کننده آن | و آمینواسید هایی مانند کازئین، ژالتین، لیزین، متیونین، آرژنین، فنیل آلانین، کولین، تریپتوفان، ترئونین، لوسین، ایزولوسین، سیستئین، آسپارتیک، گلوتامیک، تیروزین، پرولین.

_ بهترین جایگزین پیت ماس و کوکوپیت
_ جذب بهتر عناصر ریزمغذی ریشه
_ بهبود خواص فیزیکی و شیمیایی خاک
_ فعالیت بیشتر ریشه و ساقه نشا
_ کاهش بیماریهای خاکزی
_ افزایش چشمگیر نشا
_ افزایش کیفیت نشا
_ رشد سریع تر نشا

_ از بین برنده حشرات موذی
_ کاهش بیماری های گیاه اعم از قارچی و باکتریایی
_ رشد سریع گل، گیاه، و درختچه های زینتی
_ فعالیت بیشتر ریشه و افزایش حجم آن
_ افزایش میکروارگانیسم های مفید خاک
_ رشد و شادابی گیاهان و گل های آپارتمانی
_ مقرون به صرفه برای استفاده طولانی
_ جذب بهتر عناصر مفید در خاک
_ کاملا طبیعی و بدون بو
_ موارد مصرف بستر آپارتمانی پالیز عبارتست از: تولید و تکثیر گیاهان آپارتمانی و زینتی | احیاء گل های زینتی | قلمه زنی و کاشت انواع گل آپارتمانی و زینتی | گلهای آپارتمانی و گلهای زینتی.

_ تنظیم مقدار آبیاری و کاهش مصرف آب
_ جذب بهتر عناصر و مواد مغذی در خاک توسط باکتری های فعال
_ افزایش میکروارگانیسم های مفید خاک توسط قارچ های مایکوریزا
_ فعالیت بیشتر ریشه و افزایش و زنده سازی ریشه های مویی
_ بهبود خواص فیزیکی و شیمیایی خاک
_ کاهش بیماری های خاکزی و ریشه ای
_ افزایش کیفیت و بهبود انبارداری محصولات
_ افزایش چشمگیر محصولات
_ رشد سریع محصولات

_ افزایش مقاومت گیاهان به تنش های کم آبی، شوری، سرما، و گرما
_ نفوذپذیری بهتر آب و هوا در خاک
_ افزایش میکروارگانیسم های مفید خاک
_ تنظیم مقدار آبیاری و کاهش مصرف آب
_ بهبود خواص فیزیکی و شیمیایی خاک
_ افزایش کیفیت و انبارداری محصول
_ عاری از هر گونه بذر علف های هرز
_ مصرف بستر هر ۳ سال یک مرتبه
_ افزایش چشمگیر محصولات
_ جذب بهتر عناصر در خاک
_ کاهش بیماری های خاکزی
_ رشد سریع تر محصولات
_ فعالیت بیشتر ریشه
_ کاهش هزینه های کارگری

_ بستر بیولوژیک باغی پالیز جهت کاشت صیفی جات و سبزیجات غده ای به صورت خطی و طولی
هر متر طول در پشته خاکی ۳ کیلوگرم و در سیستم هیدروپونیک برای هر باکس ۹۰ سانتی متری، مقدار ۱۰ کیلوگرم بستر استفاده شود و برای هر سال، ۳۰ درصد از ماده مغذی آن کسر گردد.
_ بستر تولید نشا پالیز
این بستر جایگزین پیت ماس (پیت موس) و کوکوپیت با خواص ضد بیاری های قارچی ست که برای هر سینی ۱۱۲ حفره ای، ۹۵۰ گرم استفاده می گردد.
_ بستر پالیز جهت تولید نهال
جهت کاشت نهال در عرصه و گودال مقدار ۲ کیلوگرم از بستر استفاده گردد.
_ گل و گیاه آپارتمانی
به نحوی مصرف گردد که ریشه گیاه در بستر پالیز قرار گیرد.
_ بستر بیولوژیک باغی پالیز جهت کوددهی درختان در باغات
به ازاء سن درخت تا ۵ سال، ۱۰ کیلوگرم، و هر سالِ اضافه، ۲ کیلوگرم افزایش داشته باشد.
_ بستر بیولوژیک پالیز جهت کاشت گل های زینتی در خاک
ترکیب با ۵ تا ۱۰ سانتی متر سطح روئین خاک در هر متر. طول در عرض ۲۰ سانتی متر: ۳ کیلوگرم بستر استفاده شود.